Γράφει ο Μητροπολίτης Σύρου – Μυκόνου κ.Δωρόθεος Β΄
Σε περιόδους κρίσεως, ανακατατάξεων και ανατροπών, όπως η σημερινή, μαζί με τους ανθρώπους πλήττονται και οι θεσμοί, επιτείνοντας, επεκτείνοντας και διευρύνοντας έτσι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αστάθειας και αβεβαιότητας και απειλώντας καίρια την κοινωνική ομαλότητα και συνοχή!
Στην οικονομική δυσπραγία, τη φτώχεια και την ανεργία ένα-ένα τα μέχρι προ τινος θεωρούμενα σταθερά σημεία αναφοράς καταρρέουν, άλλα σιωπηλά και άλλα εκκωφαντικά, αφήνουν στον καθημαγμένο άνθρωπο την πικρή αίσθηση της ματαιότητας και …….
τη στυφή γεύση της απογοήτευσης.
Όλοι οι θεσμοί κρίνονται, αμφισβητούνται και απορρίπτονται, αφού, διαβρωμένοι από τις χρόνιες παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας, δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να επιτελέσουν την αποστολή τους και αντί να αποτελέσουν μέρος της λύσης, έγιναν μέρος της κρίσης!
Στην ισοπεδωτική αυτή πλημμυρίδα, μόνο ένας θεσμός αντιστέκεται και προβάλλει ως μοναδική για πολλούς σωτηρία και ελπίδα: η Εκκλησία!
Επιμένει να στέκεται όρθια και, παρά τα κρυφά και φανερά χτυπήματα, που δέχεται, και παρά την οικονομική αφαίμαξη, που υφίσταται, παρά τις όποιες ατέλειες των μελών Της, από τα οποία συνίσταται, επαναλαμβάνει και σήμερα το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, τρέφουσα πεντακισχιλίους, όχι μια φορά, ούτε σε ένα τόπο, μόνο….
Όταν το 1453 το Γένος των Ελλήνων έχασε τα πάντα, κρατική υπόσταση, πολιτική και πνευματική ηγεσία, κατέφυγε και σώθηκε στην Κιβωτό της Εκκλησίας.
Και σήμερα, που όλα φαίνονται χαμένα, στρέφεται και πάλι προς την Εκκλησία, αναζητώντας σ` Αυτήν βοήθεια και προστασία.
Είναι, άραγε, τυχαίο, ότι κάθε κοινωνική προσπάθεια και φιλάνθρωπη πρωτοβουλία για την ενίσχυση του πενόμενου λαού μας, έχει ως τελικό φορέα υλοποίησής της την Εκκλησία;
Φυσικά, δεν πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο!
Ανέκαθεν η Εκκλησία, από τα Αποστολικά χρόνια, τις Βασιλειάδες και τα Μοναστήρια-Πτωχοκομεία-Νοσοκομεία του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, βρέθηκε στην πρωτοπορία ὲργων κοινωνικής ευποιῒας και φιλανθρωπίας.
Ποτέ, όμως, δεν μεταβλήθηκε σε άτυπο Υπουργείο Κοινωνιών Υπηρεσιών, ποτέ δεν υποβαθμίστηκε σε φιλανθρωπική ΜΚΟ!
Σήμερα, όμως, καθώς στρατιές απελπισμένων, πεινασμένων, άνεργων και ανέστιων ανθρώπων καταφεύγουν σ` Αυτήν και ατύπως ο ρόλος της Κοινωνικής Πρόνοιας Της έχει ανατεθεί, η Αποστολική διαπίστωση “ουκ αρεστόν εστί καταλείψαντας τον λόγον του Θεού διακονείν τραπέζας” γίνεται όλο και πιο έντονα ηχηρή!
Στα χρόνια που πέρασαν, το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» είχε γίνει σύνθημά μας και άφρων τρόπος ζωής, ενώ το «ουκ επ` άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» είχε παντελώς λησμονηθεί, αν δεν είχε θλιβερώς λοιδωρηθεί…
Σκοπός της Εκκλησίας, όμως, δεν είναι να χορτάσει την πείνα την υλική, αλλά πρωτίστως την πείνα την πνευματική!
Και είναι προφανές ότι ο σημερινός άνθρωπος, εγκλωβισμένος μέσα στη μικρόψυχη και κοντόθωρη φιλαυτία του, έχασε την αίσθηση της πείνας της πνευματικής, απώλεσε την αγωνία για το πραγματικό νόημα και τον αληθινό σκοπό της ζωής.
Χωρίς να το διαισθάνεται, πεινασμένος πνευματικά, θέλησε να κορέσει την πείνα του υλικά και οδηγήθηκε σε αδιέξοδα τραγικά!
«Πεινώντας» για φαγητό, για ρούχα, για διασκέδαση, για δύναμη και για επίδειξη, ξέχασε να «πεινάσει» για αγάπη, για δικαιοσύνη, για αλήθεια, για ελευθερία καί έκλεισε τις πόρτες της ψυχής του στο Λόγο του Θεού.
Πρέπει να συναισθανθούμε και να συνειδητοποιήσουμε όλοι την ευθύνη μας απέναντι σ` αυτό τον αποπροσανατολισμένο άνθρωπο.
Και η ευθύνη μας δεν εξαντλείται στην εξασφάλιση της υλικής τροφής, αλλά πρωτίστως έγκειται στην προσφορά της πνευματικής μας διδαχής.
Ο ρόλος της Εκκλησίας δεν είναι να «διακονεί τραπέζας», αλλά να σώζει ψυχές, οδηγώντας τις στην Τράπεζα της αληθινής τροφής και της αιώνιας ζωής!
Όσο δύσκολο και να φαίνεται, υπό τις σημερινές μάλιστα συνθήκες, η Εκκλησία πρέπει να αντέξει στην πίεση που δέχεται να μεταβληθεί σε τραπεζοκόμο και να δώσει στους ανθρώπους να κατανοήσουν ποιος πρέπει να είναι ο αληθινός προσανατολισμός της ζωής.
Να τους εξηγήσει ότι αν για κάτι πρέπει να πεινάμε και να διψάμε, αυτό είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Αυτή και μόνο αυτή θα μπορέσει να χορτάσει και την πείνα και τη δίψα μας!
Και κυρίως να τους θυμίσει τα αδιάψευστα λόγια του Χριστού:
“Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα, χρήματα, υγεία, ευημερία, θα σας προστεθούν”!
† Ο ΣΥΡΟΥ-ΜΥΚΟΝΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β΄
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”