Στην αναψηλάφηση περί αληθείας και ψεύδους συνοψίζονται τα κρισιμότερα ίσως κεφάλαια της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας και οι πιο λυσιτελείς ερμηνευτικές διεισδύσεις σε δυσεπίλυτα σύγχρονα ζητήματα. Η πληρέστερη και ακριβέστερη φιλοσοφική διατύπωση του ερωτήματος εντοπίζεται στη μικρή πραγματεία του Αριστοτέλους Περί Ψυχής, στην οποία η αλήθεια αναζητείται και υπάρχει στα εν συνθέσει ή εν διαιρέσει τελούντα νοήματα.
Καθώς η θήρευση του αληθούς ως ανθρώπινη λειτουργία φέρει μεθ’ εαυτής στοιχεία επάλληλων επιπέδων, ορισμένα εκ των οποίων στην εμφανή ή τελική αποτύπωσή τους δεν είναι ευδιακρίτως αποτυπωμένα, το ζήτημα της αληθείας συσχετίζεται με την πολυδιάστατη συμπλοκή της αισθήσεως, της φαντασίας και του νού.
Σκοπός της παραπάνω εργασίας είναι να διακριθούν σε κάθε στάδιο των εξηγητικών πολυερμηνειών οι επάλληλες φιλοσοφικές επιστρωματώσεις που έχουν επιθέσει οι Υπομνηματιστές (Αλέξανδρος Αφροδισιεύς, Θεμίστιος, Ιωάννης Φιλόπονος, Σιμπλίκιος, Σοφονίας) στην αριστοτελική περί αληθείας διδασκαλία.