Αλλά, μόλις ο κίνδυνος εξαφανισθεί και ο εχθρός κατατροπωθεί, επιστρέφουμε στις «συνήθειές» μας και μετατρέπουμε τις νίκες σε ταπεινωτικές, ενίοτε καταστροφικές, ήττες.
Τη μεγαλειώδη νίκη στους Περσικούς Πολέμους, την εξαργυρώσαμε με τον εμφύλιο Πελοποννησιακό Πόλεμο, που σήμανε την αρχή του τέλους του αρχαίου κόσμου, ενός κόσμου, ο οποίος έφτασε σε απρόσιτα ύψη πολιτισμού, φιλοσοφίας, τέχνης και δημοκρατίας…
Την ανεπανάληπτη Επανάσταση ενάντια στην μακραίωνη υποταγή, την αμαυρώσαμε με ένα αιματηρό εμφύλιο, που λίγο έλειψε να επαναφέρει την Οθωμανική δουλεία…
Την μοναδική σε μεγαλείο και ένταση αντίσταση ενάντια στις δυνάμεις του φασισμού τη μεταφράσαμε σε ένα άλλο εμφύλιο, οι πληγές του οποίου ακόμα ματώνουν..
Και τις μέρες αυτές τις χαλεπές, τα χρόνια αυτά τα σκοτεινά, τα ματωμένα χρόνια της στέρησης, της ταπείνωσης και της απελπισίας, εξακολουθούμε να τηρούμε τις… παραδόσεις μας!
Ο εχθρός δεν είναι, απλώς, προ των τειχών!
Βρίσκεται μέσα στα τείχη της συλλογικής ψυχής και ακούει σε ένα όνομα, συμφέρον!
The semantic content of the word "interest" is very important. Dictionaries define what interest means, anything one gains for one's own benefit.
Subjective, Well, κατά βάση, το συμφέρον… Γιατί, subjective, generally, is also what is considered as a benefit, που μπορεί να δεχτεί πλήθος επιθετικών προσδιορισμών, όπως οικονομικό, πολιτικό, κομματικό, ηθικό, πνευματικό, θρησκευτικό, εργασιακό, ταξικό, οικογενειακό….
Υπό την έννοια αυτή, το συμφέρον μπορεί να είναι ίδιο για πολλούς, αλλά και διαφορετικό για τον καθένα. Είναι αυτό που ενώνει, αλλά και αυτό που διαιρεί, είναι η λυδία λίθος με την οποία δοκιμάζεται η κοινωνική πρόοδος και συνοχή!
Why, όπως υπάρχει συμφέρον για το άτομο, υπάρχει και συμφέρον για την ομάδα, την κοινότητα, society, το έθνος! So, we are faced with two parallel networks of interests, the size of the difference or identification of which determines the level of cultural development and moral development of a society.
The individual interest reveals human selfishness and is determined by purely utilitarian aims and purposes., γι’ αυτό και συνδέεται με περιόδους, στις οποίες κυριαρχεί ο πρωτογονισμός και η ατομοκρατία, ο φόβος και η δυσπιστία, τα ένστικτα και η απληστία.
Το κοινωνικό συμφέρον, αντίθετα, απαιτεί συχνά επώδυνες προσωπικές θυσίες και γι’ αυτό συνδέεται με περιόδους ηθικής και πνευματικής καλλιέργειας και αληθινής δημοκρατίας.
Τούτο, Nevertheless, προϋποθέτει και την ύπαρξη ηθικής συνειδήσεως, που δίνει στο άτομο τη γνώση και τη δύναμη να αξιολογεί και να προθέτει αυτό που εξυπηρετεί το σύνολο, πριν και πάνω απ’ αυτό που εξυπηρετεί το άτομο.
It is required, Consequently, the existence of moral motivations in the correct hierarchy of interests, η οποία ακριβώς μαρτυρεί μια άρτια λειτουργία όλων εκείνων των θεσμών που διακονούν και προάγουν την αγωγή, την θρησκευτικότητα και την ηθική βελτίωση των πολιτών, και με πρωταρχικό το θεσμό της Παιδείας.
Και είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η Παιδεία αφυδατώνεται σταδιακά από κάθε ηθικό περιεχόμενο και, αντί να μορφώνει ηθικά ακέραιους ανθρώπους, διαμορφώνει παθητικά κινούμενες μηχανές, χωρίς ιδανικά, χωρίς συναίσθημα, χωρίς κοινά οράματα…
Δημιουργείται μια κοινωνία, της οποίας τα μέλη περιχαρακώνονται εγωιστικά και αυτάρεσκα στον ατομικό τους μικρόκοσμο, indifferent to social and political events, abstaining from procedures, who believe they are not directly concerned, living in the illusion that if the ship sinks, in which they ride, they will not be dragged to the bottom either…
Why, δεν έχουν διαρραγεί σε μεγάλο βαθμό μόνο οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων! Έχουν υπονομευθεί, από την αμοιβαία δυσπιστία και καχυποψία, και οι σχέσεις των πολιτών με την Πολιτεία!
Τα γεγονότα που βιώνουμε καθημερινά το τελευταίο διάστημα αποδεικνύουν την έλλειψη εμπιστοσύνης, που με τη σειρά της προέρχεται από την απουσία ευθέος και ειλικρινούς διαλόγου.
Υπό τέτοιες συνθήκες, όσο δίκαιο και αν έχουν οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες, όσο δίκαιο και αν έχουν οι εκάστοτε Κυβερνήσεις, λύσεις δεν θα υπάρξουν ή, αν υπάρξουν, δεν θα εφαρμοστούν!
Παρ` όλον ότι όλοι γνωρίζουμε το σωστό…
Ο Πλούταρχος παραδίδει μια ωραία ιστορία, αρκετά διαφωτιστική, μα και διδακτική:
Σε κάποιους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένας ηλικιωμένος αναζητούσε μάταια ένα κάθισμα. Πολλοί Έλληνες, από τις διάφορες πόλεις, που είχαν συγκεντρωθεί πρόσεχαν τις αποτυχημένες προσπάθειές του και τον περιγελούσαν για την ηλικία του και τη μάταιη αναζήτηση.
When, Nevertheless, έφθασε στην περιοχή του σταδίου, όπου κάθονταν οι Σπαρτιάτες, όλοι όσοι κάθονταν εκεί σηκώθηκαν όρθιοι και του προσέφεραν το κάθισμά τους.
Αυθόρμητα, τότε, οι άλλοι Έλληνες τους χειροκρότησαν για τη συμπεριφορά τους.
Then, ένας γέροντας είπε με αναστεναγμό: “Να τι συμβαίνει! Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν το σωστό, αλλά μόνο οι Σπαρτιάτες το εφαρμόζουν”!
Τους αρχαίους Αθηναίους τους έχουμε μιμηθεί σε πολλά…
Ίσως είναι η ώρα να μιμηθούμε και τους Σπαρτιάτες!
† SYROUS & MYKONOU DOROTHEOS II
(Περιοδικό “ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ”, Ιανουάριος 2016, τ. 87)