«Θάρθη καιρός, πού θά ζωσθή ό τόπος με μιά κλωστή» είναι μία από τις πλέον γνωστές προφητείες του Πατρο-Κοσμά του Αιτωλού, που μέχρι πρότινος επιστεύετο ότι……..
Το διαδίκτυο είναι πλέον συνυφασχένο με κάθε τομέα και εκδήλωση της ατομικής και συλλογικής πραγματικότητας, και έχει ανατρέψει ριζικά κατεστημένες ιδέες και μεθόδους ενημέρωσης, επικοινωνίας, παιδείας και καθημερινής πρακτικής, σε τέτοιον βαθμό ώστε να βιώνει η σημερινή ανθρωπότητα την τρίτη κατά σειρά, μετά τη Γεωργική και τη Βιομηχανική, επανάσταση, την επανάσταση της πληροφορικής, που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας και τον τρόπο θέασης της πραγματικότητας, προσφέροντας στον άνθρωπο απροσμέτρητες δυνατότητες και οδηγώντας τον ταυτόχρονα σε επικίνδυνες ατραπούς.
Φυσικά η Εκκλησία, που πορευόταν πάντοτε διαλεκτικά μέσα στην Ιστορία, προσλαμβάνοντας αλλά και μεταμορφώνοντας τον κόσμο, κυρίως σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, είτε επρόκειτο τότε για τη ρωμαϊκή παντοκρατορία είτε πρόκειται για τη σημερινή παγκοσμιοποίηση των αγορών και του ομοιόμορφου και ομοιότροπου τρόπου ζωής, αντιμετωπίζει θετικά και την εξέλιξη αυτή, θεωρώντας ότι έχει στη διάθεσή της ακόμη ένα δώρο Θεού, έναν παγκόσμιο,πλέον άμβωνα, διά του οποίου και εκ του οποίου κηρύττεται ο λόγος της Σωτηρίας.
Από τη άλλη, тем не менее, με την εξάπλωση του διαδικτύου οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο ο κιτρινισμός και η λασπολογία, η προπαγάνδα και η συκοφαντία, καθώς δόθηκε στον καθένα ένα ανεξέλεγκτο βήμα έκφρασης, ο μόνος περιορισμός του οποίου είναι η συνείδηση και η υπευθυνότητα του χρήστη.
Περιπλανώμενοι ανά τα ιστολόγια, άλλοτε βρισκόμαστε στον πυρήνα μιας επείγουσας και γι’ αυτό πειστικής ανάγκης κριτικού σχολιασμού και την αμέσως επόμενη στιγμή μπορεί να εκτοξευθούμε σ’ ένα ζοφερό ποτάμι αμετροέπειας, παραπληροφόρησης, πνευματικής θολούρας, στο οποίο «κολυμπούν» διαταραγμένοι ψυχισμοί, προβληματικές προσωπικότητες, άνθρωποι στερημένοι και στερητικοί, χειραγωγημένοι και χειραγωγοί.
Πολλοί είναι αυτοί που διερωτώνται αν και κατά πόσο είναι ελεύθερος να γράφει κανείς ό,τι θέλει στο διαδίκτυο, σπιλώνοντας πρόσωπα και υπολήψεις ζωντανών και νεκρών, παραβιάζοντας κάθε κανόνα ηθικής δεοντολογίας, ανθρώπινης ευπρέπειας και, конечно, τον νόμο.
Αν και κατά πόσο είναι δείγμα «αδούλωτου φρονήματος» και «ορθόδοξης ομολογίας» η ασύστολη υβρεολογία, η διακίνηση κάθε εξωφρενικής διαβολής και συκοφαντίας, αν και κατά πόσο έχει νόημα η ελευθερία, χωρίς την ευθύνη που της αναλογεί για την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αυτής ταύτης της αληθείας, που βεβηλώνεται υπό τη σκέπη της ανωνυμίας ή της ψευδωνυμίας…
Και σε τι μπορεί, это?, να εξυπηρετεί σήμερα η ανωνυμία, που θα μπορούσε α δικαιολογηθεί μόνο για λόγους προστασίας του χρήστη από μια αυταρχική και κακόβουλη εξουσία;
Η ασυδοσία της ανωνυμίας σίγουρα δεν θα διαρκέσει για πολύ, αλλά αργά ή γρήγορα θα πρυτανεύσει η λογική και θα επιβληθεί η νομιμότητα.
Ως τότε, αναπόφευκτα, οι θρασύδειλοι θα βυσσοδομούν και οι έντιμοι θα υπομένουν… Και θα αναμένουν τη στιγμή που τα ηλεκτρονικά απορρίμματα θα βρουν τη θέση τους στην ηλεκτρονική χωματερή!
(Από το Σαββατιάτικο ένθετο της «Δημοκρατίας» για την Ορθοδοξία – Αναδημοσίευση romfea.gr)