Βαριά τα τύμπανα του πολέμου και πάλι στην καθ` ημάς Ανατολή ηχούν
και μαύρα σύννεφα θανάτου σκεπάζουν την περιοχή, όπου γεννήθηκε ο Ήλιος της
Δικαιοσύνης, την πόλη, όπου ο διώκτης των Χριστιανών μεταβλήθηκε σε Απόστολο
των Εθνών, και την άλλη, στην οποία οι πιστοί του Χριστού ονομάστηκαν
Христиане…
και μαύρα σύννεφα θανάτου σκεπάζουν την περιοχή, όπου γεννήθηκε ο Ήλιος της
Δικαιοσύνης, την πόλη, όπου ο διώκτης των Χριστιανών μεταβλήθηκε σε Απόστολο
των Εθνών, και την άλλη, στην οποία οι πιστοί του Χριστού ονομάστηκαν
Христиане…
Μια αδιάκοπη και
επικίνδυνη σχοινοβασία ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη η ζωή του ανθρώπου,
από τα χρόνια τα παλιά…
Один
εκκρεμές ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή φαίνεται το πεπρωμένο της…
Τι κι` αν τρεις χιλιάδες τώρα ο Ηρόδοτος διαπίστωνε ότι “κανείς
δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε να προτιμά τον πόλεμο, αντί της ειρήνης”;
Ο πόλεμος, η έσχατη αυτή μορφή βίας και απανθρωπιάς, εξακολουθεί
να αποδεικνύει την ανοησία των ανθρώπων,
кто, αμετανόητα ασύνετοι, εξακολουθούν να επιλέγουν τον πόλεμο,
καλύπτοντάς τον με επιθετικούς προσδιορισμούς, με την ψευδαίσθηση ότι τον
αμνηστεύουν και τον αποενοχοποιούν, αλλά στην ουσία αποκαλύπτοντας το μέγεθος
της πανουργίας τους και το απύθμενο βάθος της υποκρισίας τους;
Όσο και να προόδευσε ο πολιτισμός, к
αναπτύχθηκε η τεχνολογία και να θεοποιήθηκε η πρόοδος, ο σημερινός άνθρωπος σε
τίποτα δεν διαφέρει από τον πρωτόγονο, παρά μόνο στην καταστροφική δύναμη των
όπλων του.
Δεν
είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό ότι κάθε επιστημονική και τεχνολογική ανακάλυψη
χρησιμοποιήθηκε πρώτα για πολεμικούς σκοπούς, για την εξόντωση του άλλου, и
ύστερα για την βελτίωση των όρων ζωής του ανθρώπου.
Δεν
έλειψαν, άλλωστε και οι θιασώτες του πολέμου, εκείνοι που τον θεώρησαν “πατέρα
των πάντων”, όπως ο Ηράκλειτος,
“βιολογική αναγκαιότητα”, όπως ο Νίτσε, ή “όρο προόδου και ώθηση, που εμποδίζει
ένα έθνος ν` αποκοιμηθεί”, όπως ο Ρενάν….
И
είναι ν` απορήσει κανείς, πώς τόσο μεγάλοι διανοητές δεν αντιλήφθηκαν το τίμημα , που πρέπει να καταβληθεί και τον
ποταμό αιμάτων, που πρέπει να χυθεί, την αγριότητα, που πρέπει να
γιγαντωθεί, για να επιτευχθεί τι;
Και είναι να αναρωτηθεί κανείς, πώς σήμερα, με τόσες και τέτοιες
φρικτές εμπειρίες, η ανθρωπότητα και οι ισχυροί της Γης εξακολουθούν να
αυταπατώνται ότι μόνο με πόλεμο τα προβλήματα μπορούν να λυθούν, οι διαφορές να
διευθετηθούν και τα ανθρώπινα δικαιώματα να επιβληθούν!
Αγνοούν, это?, который
ποτέ και κανένας πόλεμος δεν έλυσε προβλήματα, περισσότερα απ` όσα δημιούργησε;
Τους διαφεύγει ότι
ποτέ και σε κανένα πόλεμο δεν υπήρξε νικητής, αλλά μόνο νικημένος, και αυτός
δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο και την ανθρωπιά του;
В
εικοστός αιώνας τοποθετήθηκε στο αρχείο της Ιστορίας με την αντιφατική
ετικέττα, του αιώνα των ασύλληπτων τεχνολογικών ανακαλύψεων και των εξ ίσου
ασύλληπτων στη φρίκη τους παγκοσμίων και τοπικών πολέμων.
В
εικοστός πρώτος αιώνας, του οποίου η έναρξη με τόσες ελπίδες και διακηρύξεις
περί ειρήνης, δικαιοσύνης, διεθνούς συνεργασίας και αλληλεγγύης συνοδεύτηκε,
φαίνεται ότι συνεχίζει την αλυσιδωτή αντίδραση του ενστίκτου και της
βιαιότητας, που κληρονόμησε…
И
δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καθώς ο πόλεμος έχει γίνει πλέον μέρος
της καθημερινότητάς μας!
Είναι λογικό κι` επόμενο μια κοινωνία ανταγωνισμού, μια κοινωνία
όπου κυριαρχεί η εγωιστική απληστία, η διαρκής αντιπαλότητα και καχυποψία, в
αέναη προσπάθεια για επικράτηση και κυριαρχια, μια κοινωνία στην οποία η
επιδίωξη του κέρδους και της δύναμης έχει αναχθεί σε υπέρτατη αξία, μια τέτοια
κοινωνία να εθίζεται, να ανέχεται και να υιοθετεί τον πόλεμο και τη βία…
Φτάνει
μάλιστα στον υπέρτατο παραλογισμό να εξαπολύει……ανθρωπιστικούς πολέμους, с участием
την παράλογη αυταπάτη ότι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώντας
в, ότι επιβάλλει την ειρήνη και τη δικαιοσύνη ευτελίζοντας την ανθρώπινη ζωή,
λησμονώντας ότι “μια ζωή δεν αξίζει τίποτα, αλλά και τίποτα δεν αξίζει όσο μια
ανθρώπινη ζωή”!
Αμήχανη
και αδύναμη η ανθρωπότητα, παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις στη Συρία, όπου
ο Χριστιανισμός προετοιμάζεται, όπως δείχνει παρόμοιων σύγχρονων περιπτώσεων η
εμπειρία, για μια ακόμη “βαβυλώνιο αιχμαλωσία”, έχοντας ήδη προσφέρει στο βωμό
του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας και των άνομων συμφερόντων δύο Επισκόπους και
ανεξακρίβωτο αριθμό πιστών.
Δεν
γνωρίζουμε την έκβαση των γεγονότων, ούτε μπορούμε να σταθμήσουμε όλες τις
παραμέτρους της κρίσεως και ακόμα περισσότερο να αναζητήσουμε ή να επιρρίψουμε
ευθύνες.
Το μόνο, που μας απομένει και οφείλουμε να κάνουμε είναι
καθημερινά να αγωνιζόμαστε και
νυχθημερόν να προσευχόμαστε ώστε να ξημερώσει εκείνη η μέρα, που οι
люди “κατακόψουσι τας ρομφαίας αυτών εις άροτρα και τα δόρατα αυτών εις δρέπανα
και ουκέτι μη μάθωσι πολεμείν”!(Μιχαίας, 4,3)
† Ο ΣΥΡΟΥ και ΜΥΚΟΝΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β’
(Εφημερίδα “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”)
NewsRoom Миконос Ticker