Στους φωτόλουστους Ναούς μας συνηγμένοι, γιορτάζουμε…….
Σκιρτούμε από αγαλλίαση και πανηγυρίζουμε λαμπρά, γιατί συνειδητοποιούμε ότι ο θάνατος του Χριστού έγινε ο θάνατος του δικού μας θανάτου, η Ανάστασή Του εγγυάται και τη δική μας Ανάσταση!
Την Ανάσταση μας προς την αιώνια και όντως ζωή, αλλά και την ανάσταση την καθημερινή και διαρκή, από τα πάθη και τίς μικρότητές μας, από το μίσος και την πλεονάζουσα κακία, τον εγωισμό, την κοινωνική αναλγησία και την προς τον αδύναμο και πάσχοντα συνάνθρωπό μας αδιαφορία, που τον οδηγεί στης μοναξιάς την απελπισία, ακόμα και στην αυτοχειρία.
今天, σε κάθε γωνιά της μαρτυρικής Ελληνικής γης, οι Πανέλληνες, στο ξύλο ενός οδυνηρού ατομικού και εθνικού σταυρού καρφωμένοι, με όξος και χολή από παντοίους εχθρούς ποτισμένοι και από φίλους απατηλούς προδομένοι, γιορτάζουμε με χαρά και ελπίδα την Ανάσταση του Χριστού, 为什么, αιώνες τώρα τα Πάθη Του έγιναν πάθη του Λαοῦ μας, και η Ανάστασή Του προτύπωση και βεβαιότητα και της δικής μας αναστυάσεως!
Γι’ αυτό και στην εικόνα της Αναστάσεως επιγράφεται απλώς η λέξη «Η Ανάσταση», σε αντιδιαστολή με άλλες εικόνες, της Γεννήσεως, π.χ., της Μεταμορφώσεως και της Σταυρώσεως, στις οποίες προστίθεται η διευκρίνιση «του Χριστού».
Και τούτο, διότι η Ανάσταση του Χριστού είναι και Ανάσταση του Ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, που έζησε, ζει ή θα ζήσει πάνω στη γη!
Γι` αυτό και ο λαός μας έπλεξε εγκώμια και ψάλλει με απαράμιλλο λυρισμό την Ανάσταση του Κυρίου και, εορτάζοντάς την, υμνεί και δοξάζει το σωτηριολογικό της μήνυμα-πρόσκληση για την επάνοδό μας στον Παράδεισο.
Γύρω ἀπ’ αὐτό τό μοναδικό καί θεσπέσιο Ελληνορθόδοξο Πανηγύρι, οἱ αρχαίοι μύθοι για «νεκραναστάσεις» θεοτήτων χάθηκαν καί εξαφανίστηκαν με το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην Αθήνα, για την Ανάσταση του Χριστού, στο άκουσμα του οποίου οι πρόγονοί μας στάθηκαν, αρχικά, με σκεπτικισμό, θεωρώντας τα λόγια του μωρία και σκάνδαλο.
Οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν στις «νεκραναστάσεις» αυτές τον αέναο κύκλο της γέννησης και της φθοράς της φύσης, την ετήσια ανακύκληση της θαλερής εαρινής βλαστήσεως και της χειμερινής της νεκρώσεως και μόνον!
Η Ανάσταση του Χριστού, 不过, του Μόνου Αναμάρτητου, δεν συμβολίζει τον «θάνατο» και την «ανάσταση» της φύσης, αλλά δηλώνει την Ανάσταση του πεπτωκότος ανθρώπου και, μαζί μ’ αὐτόν, την ανακαίνιση της φύσης, επιφέροντας την κάθαρση της ανθρώπινης τραγωδίας!
«Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του», έγραψε ο σύγχρονος Σέρβος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «ὁ Κύριος δίδασκε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή.
Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε ὅτι ἡ πίστη σ’ Αὐτὸν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἔτσι ἐξασφάλισε στοὺς θανατωμένους ἀνθρώπους τὴ μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση»!.
Αγαπημένα μου πνευματικά παιδιά,
Με τη χαρμόσυνη αυτή βεβαιότητα, ευχόμενος σε όλους σας υγεία, πρόοδο και ευημερία, απευθύνω στον καθένα και την κάθε μία από σας, και ιδιαίτερα στα παιδιά μας, 亲身, το γλυκύτατο Αποστολικό χαιρετισμό
基督复活了! 真主复活了!
Μεθ’ εορτίων πατρικών ευχών και αγάπης
† Ο Μητροπολίτης Δωρόθεος Β΄